ദൂരെ നിന്ന് നോക്കി കാണുമ്പോൾ മാത്രമല്ലേ വലുതും ചെറുതുമായ മരങ്ങൾ പരസ്പരം പുണർന്നു നിൽക്കുന്നൊരാ കാട് കാണാനാവുക.. അടുത്ത് ചെന്ന് നോക്കിയാലോ ഓരോ മരവും ഒറ്റയ്ക്കാണ്....പുറമേ തലയുയർത്തിപ്പിടിച്ച് കരിംപ്പച്ചത്തണൽ വിരിച്ചു, നിറയെ പൂക്കളുമായി പുഞ്ചിരിച്ചു നിൽക്കുന്ന മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെയാണ് ഓർമയുടെ ഇരുണ്ട വനവീഥികൾ കുളിരു പുതച്ചു സഞ്ചരിക്കുന്നത്. പക്ഷെ മനസിലെ മഴക്കോളാലുള്ളു പൊള്ളുമ്പോഴും, ആര്‍ത്തിരമ്പിയെത്തുന്ന സങ്കട തിരയലയിലുഴറാതെയും , ഇടമുറിയാത്ത ഇടവപ്പാതിയിലെ പ്രണയ പരതയിലും പിന്നെയും കാരണമല്ലാത്തയോരോ കാരണങ്ങൾ കാട്ടി വേരുകൾ കൊണ്ട് പരസ്പരം പുണർന്നു നിൽക്കുന്ന മരങ്ങൾ... മരക്കൊമ്പിലെ കിളിക്കൂടുകളും മരക്കൂട്ടിലെ കിളിക്കൊഞ്ചലും കണ്ടു കണ്ടങ്ങനെ ഇലകൾ കൊണ്ട് തമ്മിലുമ്മ വച്ച് കാറ്റിന്റെ കുസൃതികളാണിതെന്ന് വെറുതെ പരിഭവം പറയുന്ന മരങ്ങൾ.... പുറം കാഴ്ചയിൽ തീർത്തും നിസംഗരായി നിൽക്കുന്ന മരങ്ങൾ...
